Par Hasard | 17u

Met trots presenteren Mira Bryssinck, Fred Libert en Laura Vroom 'Par Hasard'. Deze keer gaan ze een samenwerking aan met CC Brasschaat en laten ze je kennismaken met work-in-progress op verschillende plekken in Cultuurcentrum Brasschaat.

Par Hasard vzw werd in het leven geroepen in 2020. Ze maken werk (theater) vanuit tekst, beeld en klank, geven (drama) workshops en hebben daarnaast een platform waarmee ze werk van podiumkunstenaars cureren. Het Platform neemt de vorm aan van een tocht doorheen werk van collega’s die ze steeds via een open call bereiken.

Mira Bryssinck, Laura Vroom en Fred Libert nodigen andere makers, performers en muzikanten uit om hun work-in-progress te delen met het publiek.

De gekozen makers dit jaar zijn: 

Egon Schoelynck combineert punkmuziek met een reeks teksten waarin alledaagse oplossingen worden gegeven voor globale problemen. Dit resulteert in een soort middenklasse minipunk, met een loopstation en kindergitaar.

Eveline Vandevelde en Levi Leïto Wynants, producten van dekolonisatie, zoeken in ADA naar antwoorden voor zichzelf en voor toekomstige generaties. Deze performance toont een persoonlijk groeiproces waarin ze navigeren als metis op een spectrum van uitersten. Deze zoektocht confronteert hen met vooroordelen over zichzelf en over anderen.

Jeff De Maeyer presenteert met zijn theatercollectief Terreurwilg de performance 'Agressie'. Een monoloog in dichtvorm die transformeert afhankelijk van hoe het publiek erop reageert. De tekst, in strak metrum en rijm, kan haperen, vertakken en zelfs op andere eindes uitkomen. Het publiek bepaalt zelf welke versies van de performance zij te zien krijgen.

Judith Engelen onderzoekt met haar performance ‘I met you once, I loved you twice’ de overlap tussen psychose en verliefdheid, waarin het verlangen naar eenheid en het verlies van de eigen positie centraal staan. Vanuit Lacans psychoanalyse is dit een boeiende vergelijking: de grenzen vervagen tussen ik en ander, werkelijkheid en verbeelding, denken en zijn.

Osamu Shikichi herinterpreteert lapdance in 'A Butterfly Swimming In The Water' door een fusie van traditionele Japanse performancestijlen met de nadruk op het verkennen van uniseks en androgyne uitdrukkingen. Geïnspireerd door het Noh-theater Izutsu, onderzoekt het de gelaagde identiteiten van een vrouwelijke geest die de kleding van haar overleden echtgenoot draagt en danst met zijn weerspiegeling in een waterput.

Bron: UiTinVlaanderen.be